SMARAGDUS

I.

SMARAGDUS

Abbas monasterii S. Michaelis, in Dioecesi Verdunensi, floruit sub Ludovico Pio. Scripsit Commentar. in reg. Benedicti, de virtutibus et vitiis tractatum, aliaque in S. Scripturam. Item, monachus Abbatiae S. Salvatoris, in dioecesi Monspeliensi, aucto vitae S. Bendicti; Obiit A. C. 843. Sigebert. de Vir. Illusir. c. 118. Morerius in Diction. Histor.

II.

SMARAGDUS

mons in Aegypto ad sinum Arabicum. Steph.

III.

SMARAGDUS

tertiô inter gemmas locô, solus inter hasce contuitu oculos implet, nec satiat; quin et ab intentione alia obscuratam recreat aciem, nec alia scalpentibus gemmas gratior oculorum refectio est. Unde et decreto hominum iis parcitur scalpi vetitis, Plin. In Cypro Insul. tumulo Reguli Hermiae, iuxta Cetarias, marmoreo Leoni inditi oculi leguntur ex Smaragdis; ita radiantibus etiam in gurgitem, ut territi instrumenta refugerent thynni, diu mirantibus novitatem Piscatoribus, donec mutavêre oculis gemmas. In Arabia, aedificiorum ornamentis includi Smaragdum, quem chloron, vel chloeron, vocant, i. e. e pallido virescentem, Iuba auctor est. Regi Aegyptiorum, a Babyloniorum Rege missum esse Smaragdum muneri 4. cubit. longitud. et 3. latitudine: fuisseque apud eos in Iovis delubro obeliscum, e quatuor Smaragdis, 40. cubitorum longitudine, latitud. vero in una parte 4. in altera 2. se autem scribente, fuisse in Tyro Herculis Templo pilam ex hac gemma stantem, memoriae prodidit Theophrastus l. περὶ λέθων, unde Plinius plurima mutuatus est. Apion quoque, cognom. Plistonices, in Labyrintho Aegypti colosseum Serapin e Smaragdo novem cubitorum memorat: unde nil mirum, quod de Nerone legitur, Gladiatorum pugnas Smaragdô spectasse. Vide Plin. Nat. Histor. l. 37. c. 5. Viriolas ex Smaragdis, in l. Medico 8. ff. de auro et arg. leg. habemus, ut et apud Laur. Pignorium Comm. de Servis, ubi istiusmodi armillae e minutis smaragdis iconem exhibet. Fuit et inter XII. gemmas Summi Sacerdotis in V. T. Pectorali insertas Smaragdus, Iudae tribui respondens, ut quidam volunt, Exod. c. 28. v. 18. Etiam Iris illa circa thronum Dei, de qua Apocalyps. c. 4. v. 3. virore Smaragdino nituit, qua de re vide Commentatores. Coeterum castitatis hieroglyphicum gemma est, testante Alberto M. de Mineral. l. 2. Unde Reginae cuiusdam Hungariae, nuptiali nocte, Smaragdum annularenm dissiliisse in frusta, tradit in suis Symbolis Heroicis Sylv. Petrasanta l. 2. de Gemmis. Vide Fortunium Licetum de Gemmis Annular. Schem. 60. c. 185. Ruaeum de Gemmis l. 2. c. 4. Baccium c. 5. et ibid. Gobelchoverum, inprimis vero Salmas. ad Solin. qui de omnibus Smaragdi generibus (quorum XII. facit Plinius) erudite disserens, Scythicis principatum tribuit, et de natura, vitiis ac usu eorum ad pocula insignienda olim plurimo, multis verba facit, p. 182. 183. et seqq. nec non supra, lemmate Pocula Gemmata, ubi in poculis huiusrmodi igniculandis praecipuum olim gemmae huius usum fuisse, similiter vidimus; ut et aliquid voce Prasmae. Quod autem de Smaragdo, in Pectorali Summi Sacerdotis, supra dictum, in Hebraeo est bareketh, quam vocem cum LXX. σμάραγδον reddant, suffragante Interpretum consensu, Ebraei tamen topazium exponunt. Neque Iudae, sed Levi nomen, cum tribus reliquis literis nominis Abraham, insculptum habuisse, Magistri tradunt. Quem admodum et Epiphanius, unicuique ex filiis Israel suum lapidem assignans, Levi smaragdum tribuit. Vide Rivetum ad Exod. c. 28. v. 17. uti de nobili Polycratis smaragdo supra voce Polycrates: Romae annô decimô Pauli III. inventa est Smaragdus in sepulchro Mariae Honorii Imperatoris filiae, auro inclusa, in qua ipsius Honorii caput insculptum, teste Georg. Fabriciô Commentar. in Poêtas Christian. De Smaragdopraso vero, iaspidis genere, vide Rerum Indicar. Scriptores: uti de Smaragdinis circa Portoveio fodinis, in Peruvia, supra aliquid voce Fodina.